fOreVer: 2009

วันศุกร์ที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2552

comment

ไหนๆก้อเข้ามาชมแล้ว ก้อ..เม้นหั้ยหน่อยน๊า

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

วันพฤหัสบดีที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2552

Bylthe

จาก >"fOreVer"<

วันเสาร์ที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2552

จัดฟันแล้วจะสวย ผอม จริงหรอ?
จากบทความของทันตแพทย์ ชื่อ นพ.ณพงษ์ พัวพรพงษ์ ท่านประจำอยู่ที่โรงพยาบาลวิภาวดี เลยเอามาฝากกัน

การจัดฟัน คือ อะไร
การจัดฟัน (Orthodontic Treatment) หมายถึง การจัดฟันที่เหยเก ผิดรูป ผิดแถว ยื่นหรือเกยกันให้เป็นระเบียบ เข้าที่เหมาะสม โดยอาศัยเครื่องมือบางชนิดซึ่งมีทั้งแบบถอดได้ และแบบที่ยึดติดอยู่กับตัวฟัน แบบที่อยู่ในช่องปากและแบบที่อยู่นอกช่องปาก รวมทั้งเป็นการป้องกันฟันผุและโรคเหงือกด้วย เพราะฟันที่ไม่เป็นระเบียบย่อมเป็นอุปสรรคต่อการทำความสะอาด

ทีนี้มาเปรียบเทียบดูข้อดี/ข้อเสียของการจัดฟันกันเผื่อช่วยในการตัดสินใจของเพื่อนๆก่อนไปจัด

ข้อดี
1. การบดเคี้ยวอาหาร การจัดฟันจะทำให้บดเคี้ยวอาหารและย่อยอาหารได้ดียิ่งขึ้น กระเพาะอาหารไม่ต้องทำงานหนักจนเกินไป
2. ทำให้ปัญหาต่างๆทางทันตกรรมลดลง
- ฟันซ้อนเกทำให้เราทำความสะอาดหรือแปรงฟันได้ยากและไม่ทั่วถึง ส่งผลให้มีคราบอาหารและคราบจุลินทรีย์รวมทั้งหินปูนมาเกาะจับที่ตัวฟันอยู่เยอะ ปล่อยทิ้งไว้นานๆอาจเกิดฟันผุและโรคเหงือกได้
- ฟันซ้อนเกทำให้เมื่อบดเคี้ยวอาหารจะเกิดการสึกของฟัน ทำให้การสบฟันผิดจากตำแหน่งปกติ จึงส่งผลให้ยิ่งนานไปยิ่งจะเกิดปัญหาต่อฟัน เหงือกและข้อต่อขากรรไกร
3. ความสวยงาม เสริมสร้างบุคลิกภาพและเพิ่มความมั่นใจ

ข้อเสีย
1. ฟันผุ เหงือกอักเสบ เนื่องจากการมีเครื่องมือจัดฟันอยู่ในช่องปาก จะทำให้การทำความสะอาดเป็นไปได้ยาก เกิดฟันผุและเหงือกอักเสบได้ง่าย ผู้ที่จัดฟันจึงควรแปรงฟันหลังมื้ออาหารทุกมื้อ
2. อาการแพ้สารที่เป็นส่วนประกอบในเครื่องมือจัดฟัน บางคนแพ้สารพวกนิเกิลที่เป็นส่วนประกอบในเครื่องมือจัดฟัน แต่พบได้น้อย
3. อาการเจ็บ พบได้เกือบทุกคนที่จัดฟัน อาการเจ็บนี้มักเกิดจากการเคลื่อนตัวของฟัน หรือจากเครื่องมือจัดฟันไปทิ่มกับเนื้อเยื่อภายในช่องปาก
4. อาการปวดข้อต่อขากรรไกร เนื่องจากฟันเคลื่อนตัวไปในตำแหน่งที่ไม่เหมาะสมต่อการบดเคี้ยว
5. ฟันตายหรือรากฟันมีการละลายตัว พบได้น้อยในผู้ที่มีการจัดฟัน
ว้า *-* มีทั้งข้อดี ข้อเสีย แล้วอย่างนี้ต้องจัดนานเท่าไหร่ ?

ระยะเวลาที่ใช้ในการจัดฟัน จะแตกต่างกันไปในแต่ละคน โดยเฉลี่ยประมาณ 1.5 - 2.5 ปี ขึ้นอยู่กับปัจจัย ดังนี้
1. ผู้ใหญ่หรือผู้ที่มีอายุมากกว่าจะใช้ระยะเวลาในการจัดฟันมากกว่า
2. การจัดฟันที่มีการถอนฟันร่วมด้วย จะใช้เวลาในการจัดฟันมากกว่า
3. การจัดฟันที่มีการผ่าตัดขากรรไกรร่วมด้วย จะใช้เวลามากกว่า
4. การไม่ไปตรวจตามนัด หรือไม่ปฏิบัติตามที่แพทย์สั่ง
5. การรับประทานอาหารโดยไม่ระมัดระวังจะทำให้เหล็ก ยางหรือลวดจัดฟันหลุด หรือเสียหาย ทำให้จัดฟันนานขึ้น

MV- ความคิด Stamp 7thScence

MV มากมาย - บี้ Bie the star

คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

จัดตั้งขึ้นเพื่อตอบสนองปัญหาการขาดแคลนพยาบาล โดยเฉพาะ ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ โดยริเริ่มโครงการจัดตั้งคณะพยาบาลศาสตร์ เมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 2538 และเปลี่ยนฐานะเป็น คณะพยาบาลศาสตร์ วันที่ 20 กรกฎาคม 2541 ซึ่งเป็นวันสถาปนาคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคามสืบมา ปัจจุบันได้รับการรับรองวิทยฐานะเป็นสถานการศึกษาวิชาการพยาบาลและผดุงครรภ์ จากสภาการพยาบาลแห่งประเทศไทยในวันที่ 25ตุลาคม 2548เป็นระยะเวลา 5 ปีการศึกษา ตั้งแต่ปีการศึกษา
2548 - 2552

ปรัชญา
พยาบาลพึงเป็นผู้มีความรู้คุ่คุณธรรม เป็นผู้นำในการสร้างเสริมสุขภาพ

ปณิธาน
เป็นสถาบันที่ผลิตบัณฑิตสาขาพยาบาลศาสตร์ทุกระดับปริญญาให้มีคุณภาพระดับมาตรฐานสากล ส่งเสริมการ วิจัย เผยแพร่องค์ความรู้ และการพัฒนานวัตกรรมด้านการพยาบาล การให้บริการวิชาการด้านสุขภาพ มุ่งมั่น พัฒนาบุคลากรในการสั่งสม เสาะแสวงหาความเป็นเลิศทางวิชาการ โดยผสานองค์ความรู้ ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับวิทยาการที่เป็นสากล

พันธกิจ
1. ผลิตพยาบาลที่มีคุณภาพและมีความเป็นผู้นำ
2. พัฒนาองค์ความรู้ที่มุ่งสร้างนวัตกรรมทางด้านสุขภาพ
3. สร้างเสริมสุขภาพและความเข้มแข็งของชุมชน
4. สืบสานภูมิปัญญาและวัฒนธรรมไทย

วิสัยทัศน์
เป็นสถาบันการศึกษาพยาบาลชั้นนำแห่งคุณภาพ คุณธรรม และภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อสุขภาพชุมชน

วัตถุประสงค์

คณะพยาบาลศาสตร์ จัดตั้งขึ้นโดยมีวัตถุประสงค์ ดังนี้

1. ผลิตบัณฑิตสาขาวิชาพยาบาลศาสตร์ ให้มีคุณภาพและมาตรฐาน โดยจัดให้มีการเรียนการสอนหลักสูตร พยาบาลศาสตร์ ในทุกระดับปริญญาและหลักสูตรอื่นที่เกี่ยวข้อง
2. ศึกษาวิจัยและเผยแพร่องค์ความรู้ และนวัตกรรมด้านการพยาบาลและด้านอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องโดยอาจร่วมมือ กับสถาบันภายนอกทั้งภาครัฐและเอกชนทั้งในและต่างประเทศ
3. ให้บริการวิชาการด้านสุขภาพ ที่เป็นประโยชน์ต่อประชาชน ท้องถิ่น องค์กรของรัฐและเอกชน
4. ทำนุบำรุง สนับสนุน และส่งเสริมศิลปวัฒนธรรมที่สอดคล้องกับวิชาชีพ

วันศุกร์ที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2552

ปรัชญามั่วๆ..เกี่ยวกับความรัก

ปรัชญามั่วๆ..เกี่ยวกับความรัก

ปรัชญามั่วๆเกี่ยวกับความรัก

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่
1. คนดีๆ... ล้วนมีเจ้าของไปหมดแล้ว (เหมือนที่จอดรถ)

2. ส่วนคนที่ยังเหลืออยู่...มันก็ต้องมีเหตุผลล่ะนะ(ไม่ เหมือนที่จอดรถ)

3. อะไรที่คุณเอะใจว่า.. มันจะดีเกินจริง... เป็นไปได้มากว่า ...มันไม่จริง

4. ความรัก ...ก็เหมือนการรอรถเมล์.... สายที่ไม่อยากขึ้น-ก็มาจัง ..ส่วนสายที่ต้องการจะขึ้น ...ก็รอไปเถอะ...พอมา-ก็ไม่จอด.. พอจอด-ก็คนแน่น-ขึ้นไม่ได้... พอขึ้นได้-รถก็ไปตายกลางทางอีก

5. ความรัก..ก็เหมือนกับเหรียญ... แหวน ..หรือชิ้นส่วนเล็กๆ ...เพราะเมื่อไหร่ที่มันหลุดมือตกลงพื้น ..มันจะต้องกลิ้งไปยังซอกที่มืดที่สุด.. และลึกที่สุด ...จนเรามองไม่เห็น ...และเอื้อมไม่ถึง

6. รถไฟ..อาจจะวิ่งบนราง ...แต่อย่าด่วนสรุปว่า ...มันวิ่งไปทางไหน ...โดยดูจากราง.. เพราะเมื่อเหลียวกลับมามองอีกที ...รถไฟขบวนนั้น..อาจจะวิ่งผ่านคุณไปแล้วก็ได้

7. สวย ..หรือหล่อ ...ไม่ได้อยู่ที่คำจำกัดความ.. แต่อยู่ที่จินตนาการ

8. ความรัก.. สวนทางกับกฎฟิสิกส์.. นั่นคือ ...เมื่อเราให้ความรักกับใครมากเท่าไหร่ ..เราก็จะ ได้รับตอบแทนกลับมา..เป็นสัดส่วนผกผันกลับ

9. เมื่อไหร่..ที่ฝ่ายหนึ่งบอกว่า.. 'เป็นเพื่อนกัน' แปลว่า.. 'ต้องการจะเลิกคบกัน'

10. เมื่อไหร่..ที่ฝ่ายหนึ่งบอกว่า.. 'มีอะไรต้องคุยกัน' แปลว่า .. 'ไม่ต้องการคุยกันอีกแล้ว'

11. ความรัก..ทำให้คนตาบอด .. การแต่งงาน..ช่วยให้คนตาสว่าง

...........................................

ทำไมเวลาที่ฝนตกเรามันคิดถึงคนที่เรารัก ?

ทำไมเวลาที่ฝนตกเรามักจะคิดถึงคนที่เรารักเราผูกพัน

ทำไมเวลาที่ฝนตก เรามักจะคิดถึงคนที่เรารักเราผูกพัน

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่
และบางครั้งก็รู้สึกเหงาด้วย
เมื่อก่อนนี้ ท้องฟ้า แผ่นดิน และผืนน้ำ เป็นเพื่อนรักกัน
ทั้งสามอยู่ใกล้ชิดติดกัน จนกระทั่งโลกได้กำเนิดพืชและสัตว์ขึ้น
แผ่นดินและผืนน้ำก็มัวแต่ดูแลเอาใจใส่พืชและสัตว์ จนละเลยและไม่สนใจท้องฟ้า ท้องฟ้าก็เริ่มรู้สึกน้อยใจ และถอยตัวห่างออกไป ห่างออกไปทุกที ทุกที
จนถึงวันที่มีนกตัวแรกออกโบยบิน แผ่นดินและผืนน้ำจึงได้รู้ว่าท้องฟ้าได้จากไปไกลแสนไกล แผ่นดินและผืนน้ำพยายามส่งเสียงเรียกท้องฟ้า แต่ท้องฟ้าอยู่ไกลมาก เลยไม่ได้ยิน
นกตัวนั้นจึงอาสาที่จะไปบอกกับท้องฟ้า นกก็บินขึ้นสูง สูงขึ้น สูงขึ้น และส่งเสียงเรียก แต่เสียงนกนั้นเบาเกินไป ไปไม่ถึงท้องฟ้า แต่นกก็สัญญาว่า ต่อไปนี้นกทุกตัวจะบินขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อนำข่าวจากแผ่นดินและผืนน้ำไปบอก
ผืนน้ำและแผ่นดินรู้สึกเศร้าใจที่เพื่อนได้ห่างออกไปไกล และคิดถึงเพื่อนเหลือเกิน ผืนน้ำพยายามที่จะม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่นครั้งแล้วครั้งเล่า
แผ่นดินพยายามยกตัวสูงจนตั้งตระหง่าน แต่นั่นก็ยังสูงไม่พอ ยังไม่ใกล้ท้องฟ้า
พระอาทิตย์ซึ่งเฝ้ามองดูเหตุการณ์มาโดยตลอด
ก็บอกกับทั้งสองว่า "เราอาจจะช่วยพวกเจ้าได้" พระอาทิตย์จึงอาสาช่วย โดยการส่องแสงลงมายังผืนน้ำและแผ่นดิน
ทำให้ระเหยกลายเป็นไอ ลอยไปรวมตัวกันเป็นก้อนเมฆ ลอยขึ้นไปบอกข่าวแก่ท้องฟ้า เล่าเรื่องราวต่างๆเป็นรูปตามที่
แผ่นดินและผืนน้ำได้พบเจอมา และบอกว่าแผ่นดินและผืนน้ำคิดถึงมาก อยากให้ท้องฟ้าลงมาสนิทแนบชิดเหมือนเมื่อก่อน
ท้องฟ้าได้รับรู้เรื่องราว ก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็กลับลงไปไม่ได้
"ฉันกลับลงไปไม่ได้หรอก เพราะฉันเติบโตขึ้น และอยู่สูงเกินไป ลงไปไม่ได้แล้ว ฉันได้แผ่ขยายตัวเองจนกว้างขวาง ที่ฉันทำได้ก็เพียงแต่เฝ้ามองดูอยู่ไกลๆ และโอบกอดแผ่นดินและผืนน้ำไว้อย่างอ่อนโยนเท่านั้น
และถึงแม้จะมีนกบินมาส่งข่าว แต่ฉันก็ยังคิดถึงแผ่นดินและผืนน้ำ
และอยากจะบอกกับทั้งสองว่า ฉันเองคิดถึงเพื่อนมากมายเพียงใด"
ก้อนเมฆก็ตอบว่า "อยู่บนนี้นานๆก็เหงาเหมือนกัน บางทีก็อยากกลับลงไปข้างล่างบ้าง"
ท้องฟ้าเลยบอกว่า "ฉันก็เหงาเหมือนกัน แต่ว่าฉันกลับลงไปไม่ได้ แต่เจ้าลงไปได้นี่ ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งเจ้ากลับลงไป และความคิดถึงของฉันก็หนักมากพอที่จะส่งพวกเจ้าลงไปหมดทั้งท้องฟ้า"
จากนั้นก้อนเมฆทั้งหมดก็รวมตัวกัน และรวมเข้ากับความคิดถึงอันมากมายของท้องฟ้า แล้วตกลงมาเป็นหยาดฝน ส่งผ่านความรัก ความคิดถึงมายังแผ่นดินและผืนน้ำ
จึงไม่แปลก ถ้าเมื่อใดที่ฝนตก แล้วเราจะรู้สึกคิดถึงคนที่เรารัก
คนที่เราผูกพัน และบางครั้ง ท้องฟ้าก็ส่งความเหงาลงมาด้วย

นิทาน ต้นเเอบเปิ้ล

นานมาแล้วมีต้นแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นนึง

และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึง
ชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆและเล่นรอบๆต้นไม้นี้ทุกๆวัน

เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้และก็กินผลแอปเปิ้ล

และก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิ้ล
เขารักต้นไม้และต้นไม้ก็รักเขา

เวลาผ่านไปเด็กน้อยโตขึ้นและเขาไม่มาวิ่งเล่นรอบๆต้นไม้ทุกวันอีกแล้ว

วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาหาต้นไม้เด็กน้อยดูเศร้า

"มาหาฉันและมาเล่นกับฉันเหรอ"ต้นไม้ถาม

"ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะฉันไม่อยากเล่นรอบๆต้นไม้อีกแล้ว

ฉันต้องการของเล่นฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น"เด็กน้อยตอบ

"ฉันไม่มีเงินจะให้ .............เก็บลูกแอปเปิ้ลของฉันไปขายสิ
เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น " ต้นไม้ตอบ

เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิ้ลไปหมด และจากไปอย่างมีความสุข

หลังจากเขาเก็บแอปเปิลไปหมดแล้ว เขาไม่กลับมาหาต้นไม้อีกเลย

ต้นไม้ดูเศร้า......

วันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา เขาดูโตขึ้น
ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก

"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม

"ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้ว

ฉันต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง
เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม"

"ฉันไม่มีบ้านจะให้ แต่... ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ .............เอาไปสร้างบ้าน"

ดังนั้นเด็กน้อยตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข

อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดาย และเศร้า....

วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมา ต้นไม้ดีใจมาก

"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ" ต้นไม้ถาม

"เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ขึ้น
ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ ให้เรือฉันได้ไหม"

"ใช้ลำต้นของฉันได้ เอาไปสร้างเรือ เพื่อเธอจะได้เล่นเรือไปและมีความสุข"
ต้นไม้ตอบ

ดังนั้น เด็กน้อยตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ
เขาล่องเรือไป และไม่เคยกลับมาอีกเลย

หลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยกลับมา
คราวนี้เขาดูแก่ลงไปมาก

"ฉันเสียใจ ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว
ไม่มีผลแอปเปิ้ลให้ .............ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว"

"ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว

ฉันปีนไม่ไหว และฉันก็แก่แล้ว" เด็กน้อยตอบ

"ฉันไม่มีอะไรเหลือให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย"

"ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว"

"รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้
...... มาสิ นั่งลงข้างๆฉัน ............หลับให้สบาย....."

เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม...และน้ำตาไหล........

นิทานความรัก 4

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

นิทาน ความรัก(อ่านแล้วช่วยกันคิดตอนจบด้วยน่ะ)
นานมาแล้ว.......มีเรื่องเล่าระหว่างหญิงสาวและชายหนุ่มผู้ซึ่งรักกันมากและสาบานว่า แม้ความตายก็มิอาจจะพรากรักอันแสนจะมั่นคงนี้ลงได้ และในครั้งนั้นยังมีแม่มดตนหนึ่งผู้ซึ่งไม่เชื่อว่าความรักของทั้งสองจะมั่นคง จึงคิดหาทางพิสูจน์ขึ้นมา นางกล่าวว่า........

"หากพวกเจ้ามั่นใจในรักของอีกฝ่าย ซึ่งยั่งยืนแม้ว่าความตายจะพราก ข้าก็อยากจะลองดูว่ามันจะเป็นอย่างไร.. ข้าขอสาปให้นับแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติ บุรุษนี้จะไม่มีทางจำเจ้าได้ เขาจะไม่สามารถจำได้ว่าเคยรักเจ้า และตรงกันข้ามกับเจ้าเจ้าจะเป็นคนที่จำทุกอย่างได้ เพราะเจ้าจะยังคงอยู่เช่นนี้ตลอดไปไม่แก่ไม่เฒ่าไม่มีวันตายจะอยู่อย่างนี้นิรันดร....เจ้าจะจำเวลาที่เคยรักเขา เคยเป็นที่รักและต้องเฝ้ารอการกลับมาของเขาในชาติแล้วชาติเล่าตลอดกาล...... วันใดก็ตามที่เจ้าทำให้เขารู้ตัวว่ารักเจ้า ทำให้เขาจำเจ้าได้ วันนั้น...คือวันที่ความเป็นนิรันดร์ของเจ้าสิ้นสุดลง เจ้าจะแก่และตายตามสภาพของอายุขัยที่ควรเป็น.....และคราวนี้ก็จะเป็นทีของเจ้าหนุ่มนั่นแทน...เขาจะต้องเป็นคนที่ค้นหาเจ้าบ้าง......."

หลังจากนั้นมาปีแล้วปีเล่าเวลาผ่านไปศตวรรษทบศตวรรษที่หญิงสาวเฝ้าตามหาชายหนุ่มคนรัก และทุกครั้งที่เธอได้พบเขาในสภาพของใครคนหนึ่งที่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย....เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาจำเธอได้ แต่มันก็ไม่เคยสำเร็จชาติแล้วชาติเล่า....

หลังจากการเกิดและดับของเขาผ่านไปนับสิบครั้ง เขาก็ยังไม่อาจระลึกได้ถึงความรักของเธอ ความทุกข์ทรมานของหญิงสาวถูกเฝ้าดูอย่างเยาะเย้ย โดยนางแม่มดผู้รอคอยเวลาที่หญิงสาวจะยอมรับว่า...รักแท้ที่แม้ความตายก็ไม่อาจพรากนั้นไม่มีจริง...แล้วนางแม่มดก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าในช่วงหลังๆ มาหญิงสาวไม่ได้พยายามที่จะทำให้ชายหนุ่มระลึกถึงตน ไม่พยายามให้ชายหนุ่มรักตน...แต่กลับทำทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เขามีความสุขและทำให้เขาเกิดรอยยิ้มแทน

แล้ววันหนึ่งนางแม่มดก็เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป จึงปรากฎตัวเพื่อเอ่ยถามกับหญิงสาว
"เจ้าได้ละทิ้งความพยายามของเจ้าเสียแล้วหรือ...ความพยายามที่จะพิสูจน์ให้ข้าได้เห็นอำนาจและพลังของรักแท้ที่เหนือกว่าอำนาจใดๆแม้กระทั่งคำสาปของข้า"
"จริงๆแล้วข้ามีเหตุผลของข้า" หญิงสาวตอบนางแม่มดกลับไป "ข้าไม่ได้ละทิ้งความพยายามเพียงแต่ ข้ากลัวว่า...หากความพยายามของข้าสัมฤทธิ์ผล....แล้ว...."
"แล้วเจ้าก็ต้องแก่และตาย เจ้ากลัวจะสูญเสียความเป็นอมตะของเจ้า เฮอะ นี่หรือรักแท้ของเจ้า"
หญิงสาวไม่ปฏิเสธนางเผชิญหน้ากับนางแม่มดและรับคำกล่าวหานั้น
"อาจใช่ มันเป็นความจริงที่ข้ากลัวว่า หากข้าทำให้เขาจำข้าและรักข้าได้ ข้าจะต้องตายจากเขาไป"
"และเจ้าก็ไม่เชื่อใจว่าเขาจะทำให้เจ้าจำเขาได้เช่นนั้นหรือ?"
หญิงสาวจ้องหน้าแม่มดนิ่งก่อนจะตอบออกไป
"สิ่งที่ข้าเกรงไม่ใช่เรื่องนั้น ท่านรู้อะไรไหม....ตลอดเวลาอันยาวนานที่ข้าเฝ้าเดินทางตามหาเขา เฝ้ารอคอยวันแล้ววันเล่า รอวันที่เขาจะกลับมาหาข้าอีกครั้ง ตลอดเวลาที่ข้าเฝ้ามองการเกิดและการตายของเขา มันคือความทรมานอันยาวนานที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด.... และสำหรับข้าความทุกข์อันแสนสาหัส คือ การได้เห็นความทรมานของผู้เป็นที่รัก โดยที่เราไม่อาจยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือได้.........หลายครั้งที่ข้าอยากให้ตัวข้าเห็นแก่ตัว พอที่จะพยายามทำให้เขารัก ทำให้เขาระลึกถึงข้าได้อีกครั้ง เพื่อที่ข้าจะได้เป็นอิสระต่อการพันธนาการนี้ แตทุกครั้งที่ข้าคิดถึงมัน.......ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับเนื่องจากการรอคอยที่ไม่มีวันจบสิ้นก็ทำให้ข้าคิดได้ ว่า....ข้าไม่อาจให้เขาต้องแบกรับความรู้สึกทรมานเช่นที่ข้าได้รู้สึก สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือ ข้าจะทำให้เวลาของเขามีแต่ความสุขเท่าที่พลังของข้าจะทำได้ ข้าอาจไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาก็จริง แต่ข้าก็ยังอยากเห็น รอยยิ้มของเขา...ข้าอาจเป็นคนอ่อนแอในสายตาของท่าน อย่างไรก็ตาม นี่ก็คือความรักของข้าคือสิ่งที่ข้าเป็น...
แม้ชีวิตของข้าจะต้องเดียวดายตลอดกาล แต่ข้าก็มั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า คนที่ข้ารักจะไม่มีวันเดียวดายเช่นตัวข้า เพราะเขาจะมีข้าข้างกายเขาชั่วนิรันดร์...."

บทความรัก..เรื่องเล่าของชีวิต

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

นิทานความรัก ภาค2

เมื่อความรักใด้เข้ามาอยู่ในเกาะแห่งใหม่ก็พบว่าเกาะนี้ช่างอุดมสมบูรณ์ เสียจริง มีไม้ให้เธอสร้างบ้าน มีอาหารให้กินและมีทุกอย่างที่เธอต้องการ ไม่นาน ไม่นานเธอก็หลงรักเกาะนี้ เธอคิดว่าเกาะ คงรักเธอเช่นกัน ทุกวัน เธอจะเดินไปที่ริมหาดด้วยหัวใจเบิกบานแลัวหันกลับมาตะโกนบอกเกาะ ว่า"ฉันรักเธอ" แต่เกาะไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก...เกาะอยู่ใน ฐานะผู้ให้เท่านั้น แล้ววันหนึ่งความรักก็พบว่าเกาะไม่ใด้ทุกอย่างกับเธอคนเดียวเท่านั้น ทั้ง ความรวย ความเห็น แก่ตัว ความเศร้า ความสุข ต่างก็ได้รับสิ่งต่างๆจาก เกาะเหมือนๆกัน"เกาะนี้ช่างสมบูรณ์เสียจริง"ความรวยรำพึง "ฉันจะกอบโกยให้มากที่สุด"ความเห็นแก่ตัวคิดส่วนความสุขไม่คิดอะไรเลยเขามีความสุขกับสิ่งที่ได้รับไปวันๆ..และแล้วความเศร้าก็โคจรมาพบความรัก"เธอมันโง่...สิ่งที่เธอทำไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก ดูอย่างฉันสิ ไม่เคยได้ รับความรักจากใคร เลย"พูดแค่นี้แล้วความเศร้าก็เดินร้องไห้จากไป ความรักรู้สึกสับสน น่าเสียดายที่เกาะนี้ไม่มีความเข้าใจอาศัยอยู่ด้วย ไม่เช่นนั้นคงมีใครอธิบาย สิ่งต่างๆให้ความรักเข้าใจว่าเธอไม่ใช่เจ้าของ เกาะ และเกาะรักเธอไม่ได้ เธอร้องไห้ มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับความรัก เธอได้ ให้กำเนิดความริษยา และความโกรธ สร้างความปั่นป่วนไปทั่วเกาะ สถานการแย่ขึ้นจนถึงขีดสุด มหันตภัยของ ชาวเกาะก็เกิดขึ้น "ความเสื่อม"นั่นเอง.... แล้ววันหนึ่งก็มีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า เกาะกำลังจะจม วัฎจักรทั้งหมดก็เวียนอีกครั้ง ไม่มีใครช่วยความรักขึ้นเรือ.....เงาของใคร บางคนพายเรือมาแต่ไกล...เวลานั่นเอง "มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" "ไม่...ฉันไม่ไปแล้ว..ฉันจะตายที่นี่...ทำไมเหตุการณ์นี้ต้องเกิดกับฉันอีก..." ความรักพูดทั้งน้ำตา เวลาถอนหายใจ แล้วตอบว่า "มันเป็นเช่นนี้เอง ตั้งแต่ก่อนจักรวาลจะเกิดมีเพืยงฉันและความว่างเปล่า เท่านั้น ฉันอยู่มานาน รู้เห็นทุกอย่าง ฉันบอกเธอไม่ได้หรอกว่าทำไม แต่ ฉันบอกเธอไม่ได้ดอกว่าทำไม แต่...ความรักเอํย เธอไม่เคยสังเกตุเหรอ ว่า ความทุกข์คือเงาของเธอ" ความรักก้มมองเงาของตัวเองแต่เธอไม่สามารถเห็นอะไร "ฉันไม่ใช่พระเอกของเรื่องหรอกนะ ฉันมีหน้าที่พาเธอไปส่งยังเกาะที่ใกล้ ใกล้ที่สุดเท่านั้น รีบขึ้นมาเถอะฉันต้องไปช่วยคนอื่นอีกเยอะ" ความรักจำใจขึ้นเรือจนมาถึงเกาะ "แล้วเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง" เวลากล่าว "แต่ฉันไม่อยากเจอคุณอีก" "พยายามค้นหาต่อไปเถิดเมื่อเธอกลายเป็นความรักที่แท้เมื่อไรเราจะไม่เจอกันอีก" "ทำไมหละ" "เพราะรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา" ว่าแล้วเวลาก็พายเรือจากไป วัฎจักรดำเนินไปตามทางของมัน

นิทาน แห่งความรัก

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

กาลละครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเกาะอยู่ เกาะนึงซึ่งเกาะนั้นเป็นที่รวมอยู่ของความรู้สึกทั้งหมดไว้ด้วยกัน มีความสุข,ความรัก,ความเศร้า,ความรู้,ความเห็นแก่ตัว วันนึงมีประกาศว่าเกาะที่ความรู้สึกทั้งหมดอยู่นั้นกำลังจะจมน้ำ ทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ คงจะเหลือแค่ความรักที่ไม่ยอมหนีไปจากเกาะแห่งนี้ ความรักตัดสินใจที่จะอยู่บนเกาะ จนวินาทีสุดท้าย เมื่อเกาะกำลังจะจมความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ ..ความร่ำรวยแล่นเรือผ่านไปและตอบความรักว่า " ข้าช่วยท่านไม่ได้เพราะลำพังเงินและทองในเรือข้า ก็หนักพอข้ารับท่านขึ้นไม่ได้ " ความรักจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากความเห็นแก่ตัว...ช่วยฉันด้วย "...ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกคุณตัวเปียกไปทั้งตัว คุณจะทำให้เรือของฉันเปียกด้วย " ความเศร้าพายเรือใกล้เข้ามา ความรักจึงเอ่ยปากถาม.. ..ความเศร้าให้ฉันขึ้นเรือด้วยนะ " ....ไม่ล่ะความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันอยากอยู่คนเดียว " ความสุขก้อได้แล่นเรือผ่านความรักไปโดยไม่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของความรักเลย ทันใดนั้น ก็มีเสียงนึงดังขึ้น มานี่ความรัก ฉันจะรับเธอไปเองซึ่งเป็นเสียงคนแก่คนนึง เมื่อไปถึงเกาะที่แห้งแล้วคนแก่นั้นก้อพายเรือหายไป ตามทางของเขา ความรักจึงนึกขึ้นได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น
จึงถามความรู้ว่า....ใครเป็นคนช่วยฉันหรอ ความรู้ตอบว่า....
....เวลาไงหล่ะ ความรัก.....ความรักทำท่างงแล้วพูดต่อว่า
แต่ทำไมเวลาถึงช่วยเราหล่ะ ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตนเอง
แล้วตอบความรักไปว่า......ก้อเพราะมีเพียงเวลาเท่านั้น
ที่เข้าใจว่าความรักนั้นยิ่งใหญ่เพียงใดไงล่ะ.......

slide show

my picture

miSs yOu !

my picture

http://picasaweb.google.com/chareeya49010410120/MiSsYOu?feat=directlink

slide show

อิอิ

อัลบั้มไม่มีชื่อ

วันพฤหัสบดีที่ 6 สิงหาคม พ.ศ. 2552

my dear

จะมอบความรักทั้งหมดของหัวใจ จะมอบลมหายใจทั้งหมดนี้ให้เธอ จะยืนยันเสมอ ขอดูแลใจเธอ ...ตราบชีวิตฉันยังคงมี...

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

วันจันทร์ที่ 3 สิงหาคม พ.ศ. 2552

Love

เมื่อคุณรักแล้ว คุณก็จะรักตลอดไป สำหรับสิ่งที่คุณอาจจะคิดหลบหนี แต่หัวใจคุณเก็บมันไว้ตลอดเวลา

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

วันเสาร์ที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2552

guestbook

แนะนำตัวค่ะ

Name :Chareeya Kaewpakdee Nick name : james Birth day : 21/01/29 Age : 23 Tel : 080-7622587 E-mail : fongdoo_ja@hotmail.com Address : Sisaket Thailand Facaltry : Nursing oF Mahasarakarm Univercity

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่

ประวัติส่วนตัว

ชื่อ นางสาวจารียา แก้วภักดี ชื่อเล่น เจมส์
วันเกิด วันอังคาร ที่ 21 มกรคม 2529
อายุ 23 ปี
ที่อยู่ 79 หมู่ 8 ต. กุดเมืองฮาม อ. ยางชุมน้อย
ศรีสะเกษ 3319
เบอร์โทรศัพท์ 080-7622587
E-mail fongdoo_ja @hotmail.com
ที่อยู่ปัจจุบัน หอพักสตรีลาวัณย์เพลส ต. ท่าขอนยาง
อ. กันทรวิชัย จ.มหาสารคาม 44150

การศึกษา - ศึกษาระดับประถมศึกษา - มัธยมศึกาปีที่ 3 จากโรงเรียนบ้านกุดเมืองฮาม
(ศิริราษฎร์สงเคราะห์) จังหวัดศรีสะเกษ
- ศึกษาระดับมัธยมศึกษาปีที่ 4- 6 จากโรงเรียนศรีสะเกษวิทยาลัย
จังหวัดศรีสะเกษ
- ปัจจุบันกำลังศึกษาระดับปริญญาตรี ที่คณะพยาบาลศาสตร์ ชั้นปีที่ 4
มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
นิสัย พูดน้อย ,เปิ่น, ขี้ลืมระดับรุนแรง (ความจำสั้นแต่รักฉันยาว),ไม่รอบคอบ, ใจร้อน
มองโลกในแง่ดี , พูดจาขวานผ่าซาก เป็นคน ตรงๆ คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น, เกลียดการรอคอย
สีที่ชอบ ขาว ชมพู
อาหารที่ชอบ ต้มยำทะเล แกงส้มปลาช่อน ยำทุกชนิด ผลไม้ทุกชนิด
งานอดิเรก ช็อปปิ้ง, ฟังเพลง, ดูทีวี, จัดห้อง ,เล่นเน็ต
อดีต จะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
ปัจจุบัน เราอาจจะไม่ได้ทำในสิ่งที่รัก แต่เรารักในสิ่งที่เราทำได้
อนาคต อยากเรียนต่อปริญญาโท เอก Anatomy , อยากมีกิจการเกี่ยวกับ Beauty
ความชอบ ชอบทำงานบ้าน, ชอบทำกับข้าว (แต่ทำไม่เก่ง)
คติประจำใจ กล้าทำในสิ่งที่คิดว่าทำไม่ได้, ไม่ท้อ ,อุปสรรคจะทำให้เราเข้มแข็งมากขึ้น

“ Don’ t judge the book by the cover.”